BLOG
Hamama expo
Interview met Jimmy de Kok
Een klein vogeltje vertelde ons over Hamama, een mysterieuze nieuwe wind op Instagram. We volgden hem al een tijdje en hebben hem gevraagd om te exposeren in ons café. Zijn werk is nog een weekje te zien, dus een goed moment om wat meer te weten te komen over de man achter dit fenomeen: Jimmy de Kok!
De expositie is te zien tot en met 13 februari
Cultuurnacht 2019
Interview met Juup Luijten
Tijdens de Cultuurnacht wordt Pier15 gekaapt door een leger aan 13-jarigen. Dit gebeurt onder leiding van beeldend theatermaker Juup Luijten in samenwerking met Schippers & Van Gucht. De voorstelling BOEIEND, MAAR HET IS NIET IETS WAT ME INTERESSEERT is eigenlijk geen voorstelling, maar een praktijkcursus veranderingsbereidheid voor volwassenen. Nieuwsgierig geworden? Check hier ons interview met Juup:
Tijden: 20:00 | 21:00 | 22:00 | 23:00
Afterparty met Planet Disco van 0:00 - 4:00
Waarom hebben volwassenen een praktijkcursus veranderingsbereidheid nodig?
Ik loop er zelf vaak tegen aan dat hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik het lijk te vinden om veranderingen toe te passen in mijn leven. Ik ben zo gewend geraakt aan de manier waarop ik dingen doe dat het veel van me vraagt als ik die wil veranderen. Dat brengt me in een onzekere positie, waardoor ik liever bij het oude vertrouwde blijf.
Ik heb het idee wat we als mens en maatschappij, of als de wereld, toch dingen moeten veranderen omdat het anders dreigt gigantisch mis te gaan met de aarde en dat is natuurlijk een soort spoiler voor de toekomst van de nieuwe generatie.
Waar komt de titel vandaan?
In mijn ogen zijn pubers het meest veranderingsbereid. Dat klinkt misschien gek want je zou denken dat pubers juist heel dwars zijn, zo moeilijk mogelijk en ze lijken zich totaal niet te interesseren in de wereld waardoor ze een soort lakse houding hebben. En daar komt meteen de titel vandaan: BOEIEND, MAAR HET IS NIET IETS WAT ME INTERESSEERT. Het boeit ze wel, maar ze durven zich daar individueel nog niet voor te uiten want ze weten nog niet zo goed wie ze zelf zijn.
Waarom heb je specifiek voor 13-jarigen gekozen?
In aanzet tot deze voorstelling heb ik als uitgangspunt genomen dat volwassenen eigenlijk in een luxe positie blijven hangen waarin ze een soort van op de top zitten. Hiervoor heb ik een metafoor gebruikt: Vanaf je 12e blijf je heel de leven de koning van het klimrek.
Als je in groep 8 zit ben je geworden wie je bent, je bent stappen aan het maken. Op de basisschool ontwikkel je voor het eerst je eigen leven. Je gaat dingen doen los van je ouders, verzorgers, buren, broertjes, zusjes etc. Dat houdt je vol tot groep 8 en daar wordt je rijkelijk beloond: Je bent de koning van het klimrek, de baas van alle speeltoestellen op het plein en ter ere van jouw afscheid wordt er een grote musical gemaakt. Máár jouw speelplaats begint overvol te raken want alle volwassenen blijven er ook hangen. Zij durven niet meer over het hek heen te springen en ik denk dat die 13 jarigen, die dat speelplein achter zich willen laten zelfs het lef hebben om over ons heen, over dat hek te springen. Dat zij wel durven die stap te zetten en eigenlijk nog een veel grotere sprong te maken, misschien wel het diepe in, want angst is de grootste vijand van verandering. Zij vinden het ook allemaal even eng, iedereen vind het eng, maar we zullen het toch moeten doen.
Wat wil je met deze voorstelling aan het publiek meegeven?
We moeten ons er bewust van zijn dat dit helemaal geen verschil gaat maken, maar dat dit het eerste verschil is om een verandering aan te gaan voor een nieuwe generatie. We hebben geen oplossing voor het grootste probleem van de maatschappij maar we proberen er wel gehoor aan te geven en in die zin is het een noodkreet waarmee we hopen een soort bewustwording te creëren. Ook op basis van het feit dat de ervaringsdeskundigen, de 13-jarigen zelf, ons laten zien dat zij bereid zijn om hun leven te veranderen.
In de voorstelling zien we veel plastic voorbijkomen zoals het frame met banners wat al in het skatepark hangt. Kun je daar iets meer over vertellen?
Alle materialen voor de voorstelling hebben we op basis van oproepen verzameld, dus er is niets nieuw geproduceerd. De banners zijn allemaal banners die voor incidenteel gebruik waren: een specifiek weekend of festival bijvoorbeeld. De meeste hebben een datum erop waardoor ze niet meer gebruikt kunnen worden.
Het hout van het frame zijn allemaal restanten uit de opslagen van productiehuizen. Daar hebben we hout verzameld en daar hebben we de facilitaire theaterwerkplaatsen een frame van laten bouwen. Het hout zal na de voorstelling ook verzaagd worden tot brandhout en dat zal dan gebruikt worden op een locatie waar ze verwarming stoken op hout zodat we dat in ieder geval nog een soort thuis kunnen geven.
Alle kostuums bestaan ook uit verzamelde kleding met logo’s, er zit veel sportkleding bij, maar ook veel restanten die we zelf van het gezelschap hadden. Zo hebben we in de trailer gebruik gemaakt van blauwe pingpong balletjes die ooit verkeerd besteld waren en nog steeds ongebruikt in de doos zaten. Ik ben eigenlijk heel directief met die materialen om gegaan: wat hebben we en wat kunnen we er mee creëren?
Als het een cursus is, is het dan ook interactief?
Het is niet interactief, maar aan het einde kan het publiek wel een keuze maken. Daar ben ik erg benieuwd naar. Ze kunnen twee keuzes maken en daar is geen goed of fout in. Een verschil in mening bestaat, maar goed of fout eigenlijk niet. Als iemand zegt: ‘ik ben niet bereid om te veranderen’, dan vind ik dat oke, maar het is wel goed voor mij om dat te weten want dan schat ik die persoon wel op een andere manier in. Maar dat is natuurlijk persoonlijk!